‘O bosón G de Higgs’

O Consejo Superior de Investigaciones Científicas (CSIC) fixo públicos os gañadores da cuarta edición de Inspiraciencia 2014, concurso de relatos científicos en español, galego, catalán e éuscaro patrocinado pola Fundación Ciencia y Tecnología (Fecyt). No caso do galego, o primeiro premio na categoría xuvenil foi para Camiño de lembranzas, de Cristina Salgado Blanco (A Coruña), mentres que na de adultos, recaeu no relato O bosón G de Higgs, de Ana Belén Rodríguez (Ames, A Coruña), que reproducimos a continuación.

[box size=”large”]

Supoñamos.

Supoñamos que seguimos os dous aquí. Supoñamos que as noites non deixan de ser longas, que as quendas nas que os nosos ollos fitan a pantalla deste ordenador deixan de contarse pola ducia e que a cantina do reactor é un restaurante francés.

Aproximémonos. Acheguémonos ao modelo pel con pel. Desfagámonos nun espazo escalar, pasiño a pasiño, fuxindo da nada cara o novo mundo.

Supoñamos que somos miúdos, minúsculos, imperceptibles salvo polas paredes magnéticas dun monstro intelixente que zarandea as nosas cargas e escintila o noso interior. Supoñamos que caemos eternamente, que imos á velocidade da luz, que tan rápido voamos que non atinamos a escoitar aos nosos beizos devecendo por pronunciar a palabra amor.
Supoñamos que non hai masa. Supoñémolo, supómolo. Asumímolo. Desexámolo.

Para que precisamos a masa? Para que? Se nun momento fomos pura enerxía, verbo da ciencia, máxima de toda máxima… para que precisamos a masa? Supoñamos, porén, que somos libres, que somos ánima, que somos pensamento que non sabe de fronteiras. Pensamento que agarima coma o vento nas fazulas, que moumea o suave renxer de teslas enreixadas guiando un fluxo prometedor a través de canles nun espazo toroidal. Somos matemática, queremos que a matemática sexa realidade. A nosa matemática, a que describe as leis do universo coa mesma precisión que as hipérboles invertidas, centradas en corenta e cinco graos, nos cuadrantes terceiro e cuarto baixo o teu esterno.

Somos simetría. Dous ollos de azul Cherenkov á procura do teu ollar. Dúas mans agardando especulares a que o teu van encha a súa imprenta enerxética. Dous brazos ao teu redor, unha lingua batendo nos dentes, chiscando unha e outra vez contra dentes famentos de éxito cada vez que o monitor teima na súa esquiva do resultado das nosas arelas.
Somos un universo en miniatura, somos o nacer de todo, o NACER con maiúsculas. Sinto na miña pel cóxegas electrificadas de ar baleiro ao me mergullar nun campo denso buscando o teu corpo. Navego pola superficie dese mar de Higgs con vento a prol do meu navío, surca a pel dos meus beizos a estática do teu pescozo e, á velocidade da luz, non son consciente da dor de non escoitar acordes harmónicos anoados a miña onda en continuo movemento, constante, acelerado polas curvas do teu van e o interior das túas coxas. E volta a empezar.

Nun branco a tremer baixo os nosos pés, empezamos de novo. Unha minúscula tecla define un momento histórico no que gluóns e bosóns acadan as mesmas coordenadas puntuais. En tempo cero busco a túa man. Somos simetría. Simetría de latexos que arden a un tempo ata o sétimo decimal. Cales son as probabilidades de repetir este momento? Sinto a forza da partícula de Deus a me levar os dedos cara o branco nuclear, arrastrando en todas as direccións botóns, bolígrafos, teas e un teu dosímetro que marca unha singularidade no histograma da nosa paixón cun sonoro partir electrónico de trebellos a rabuñar o chan. Aquí xa non hai ninguén, só nos e o zoar mequeiro do LHC, o noso violino de paixón nas noites de Xenebra.

Calas.

Inmóbil na túa beleza núa érgueste a contraluz da cordilleira gráfica que ferve no eixo xis eludindo o sentido de quen a ve. Véxoo, sinto na túa pel suave, o renacer de fermións baixando coma gotas de suor, de bosóns calando no teu interior, na túa gorxa experta na didáctica, no celme do sentimento inexplicado, invisible pero tanxible aos designios do detector. Sen masa as miñas verbas que adoran a túa psique e o teu arrecendo arrástranse, engánchanse en ti, nun teu campo escalar que o rodea todo, que dá simetría, que dá razón, que atopa a perfección na simple existencia da resistencia ao movemento continuo e constante. Velaí o está, na cadencia do teu salouco salgado. Velaí, nese esquivo punto entre vales, erixido tímido, poderoso, maxestoso nun pequeño outeiro de estatística que dura un instante e libera o centro de toda creación. Velaí, a 125 GeV. A partícula de Deus. O campo escalar da masa.

Demostramos.

[/box]